Zonas mortas no mar

O quecemento global podería crear "zonas mortas" no océano nas que existe o perigo de que desaparezan os peixes e os mariscos durante miles de anos, conclúe un estudo publicado o domingo. Los investigadores insisten en que é necesario diminuír drasticamente as emisións de carbono para frear unha tendencia que pode devastar o ecosistema mariño e privar ás futuras xeracións da oportunidade de pescar no mar.

No estudo, publicado na edición online de Nature Geoscience, científicos de Dinamarca desenvolveron un modelo informático para simular os cambios climáticos nos próximos 100.000 anos. No modelo exponse dous escenarios coñecidos os niveis de dióxido de carbono na atmosfera como un indicador do aumento da temperatura, no peor dos casos as concentracións de CO2 aumentaría a 1.168 ppm para 2.100, o triplo dos niveis rexistrados na actualidade e no modelo mais optimista chegaríase a 549 ppm para o 2100, ou a un 50% dos rexistrados na actualidade.

O aumento da temperatura en ambos os casos dependería de varios factores (do momento en que se alcance o pico das emisións de carbono, e de se o quecemento provoca disparadores naturais), tendo en conta estes factores os científicos prognostican un posible aumento de entre 5 a 7ºC no peor dos casos e noutras condicións provese un quecemento de 2 a 4 Cº.

No peor dos casos, os mares máis cálidos e a lentitude da circulación oceánica provocarán niveis de osíxeno máis baixos, creando "zonas mortas" que non poderán albergar peixes, mariscos nin outras formas superiores de vida mariña, e que non se poderán recuperar durante 1.500 a 2.000 anos. Xa existen na actualidade "zonas mortas" mariñas en áreas pouco profundas próximas á costa, onde a vertedura de fertilizantes agrícolas provoca a proliferación de algas que esgotan o osíxeno.

Con todo, a gran privación de osíxeno no océano supón unha ameaza maior, posto que afecta o corazón da biodiversidade, advirte o traballo. Fai ao redor de 250 millóns de anos, un cambio químico nos mares provocou a devastación masiva de especies mariñas.

O científico principal Gary Shaffer, do Instituto Niels Bohr da Universidade de Copenhague, di que non queda claro, ante o panorama sombrío que anticipa este estudo, se as xeracións futuras poderán ver os océanos como unha importante reserva de alimentos.

Desde 1900 a temperatura media global aumentou en 0,8 ºC e o Panel Intergubernamental sobre o cambio climático (IPCC) da ONU en 2007 prognostico un quecemento de entre 1,8 a 4ºC para o 2100 con respecto dos niveis de 1980-1999, pero nesta estimación non quedan claros os efectos de "realimentación positiva? que poderían amplificar o quecemento. á vista deste estudo e outros similares, vémonos obrigados a reducir as emisións de combustibles fósiles durante as próximas xeracións para limitar a privación de oxixeno e a acidificación do oceano e os seus efectos negativos a longo prazo.

Fonte:Nature Geoscience

¿Que respiran as cidades?

¿Onde van parar os restos de pneumático queimado nunha freada, ou das pastillas de freo; o po da escavación dunha obra ou da combustión das calefaccións? Acaban no aire. E, curiosamente, son as que máis afectan á saúde dos cidadáns. A razón é sinxela: estas partículas son tan diminutas que penetran polas vías respiratorias chegando até os pulmóns, as máis pequenas até os alvéolos, e poden provocar enfermidades pulmonares e cardíacas.

Teñen un diámetro inferior ás dez milésimas de milímetro e poden estar “suspendidas” no aire desde unhas horas a varios anos (dependendo das condicións climatolóxicas), como consta en informes da Consellería de Medio Ambiente. Son tan prexudiciais como as que tradicionalmente se consideran “partículas contaminantes”, é dicir, aquelas como o dióxido de xofre que procede das industrias.

Pois ben, Vigo é a segunda cidade galega na que se rexistran máis sustancias deste tipo no aire e onde se superou catorce veces o ano pasado a medida diaria normal. Aínda así, o limiar de alerta sitúase en 35, polo que non preocupa. Os expertos bautizáronas como “PM10” e a rede galega de calidade do aire, a primeira en España con certificado ISO, vixía estes niveis en Vigo. Desde setembro de 2008, unha nova estación recolle mostras do aire que respira Vigo e que se une á que á xa existente que unicamente mide o benceno.

¿Que se respira en Vigo? Os primeiros resultados da nova estación, e os máis actuais, mostran que na cidade non se exceden os limiares de alerta nin o número de superacións máxima dos materiais procedentes do tráfico ou a industria (dióxido de xofre, óxido de hidróxeno, monóxido de carbono ou ozono). Moitos destes limiares son mesmo inferiores aos doutras cidades como é A Coruña. é o que ocorre coa media anual de ozono troposférico e provoca irritación nos ollos, nariz e garganta nos sectores máis sensibles da poboación e danos na vexetación.

En Vigo rexístrase unha taxa de 19,61 unidades por metro cúbico e de 25,62 nas dúas estacións; mentres que en Pontevedra é de 46, de 50 en Ferrol e 29,8 na Coruña. Os PM10 e o ozono son os que mais preocupan nas cidades, o obxectivo fundamental é controlar as partículas mais pequenas, as PM2,5, xa que son as que penetran con maior facilidade nos pulmóns e que se orixinan nas obras, por trafico e mesmo o pole.

Fonte: Faro de Vigo

Producir biodiesel en Galicia non está resultando rentable

O conselleiro delegado de Egal Biodiésel, Alejandro Arias Díaz-Eimil, é claro e conciso: «Nestes momentos producir biocarburantes non é rendible. As petroleiras queren comprarnos o combustible ecolóxico a prezo de diésel convencional, que agora é moi baixo, e nós necesitamos importar aceites vexetais que nestes momentos están máis caros». Por este motivo, a compañía que ten unha planta en Cerceda con capacidade para producir 40.000 toneladas ao ano de biodiésel estuda a posibilidade de reorientar o seu proxecto cara á investigación con outras materias primas, principalmente, as algas. «Debemos buscar unha saída a esta situación e, aínda que sexa a medio prazo, parece que as algas poden ser a materia prima máis barata para producir biocarburantes», explica Arias Díaz-Eimil, quen engade: «Dáse a particularidade de que as algas se alimentan de CO2 e pola proximidade da central térmica de Meirama sería unha iniciativa interesante para desenvolver con Unión Fenosa».

O problema que está a padecer a planta de Cerceda non é único en Galicia, nin en España. De feito, os responsables doutras compañías admiten que no 2009 podíanse paralizar proxectos se continúan baixo as mesmas circunstancias. E é que o principal cabalo de batalla que mantiña o sector a finais do ano pasado era o desenvolvemento do decreto que fixaba as cotas mínimas de biocarburantes que debían incluír entre os seus produtos as petroleiras. Pero unha vez que o Executivo español deu ese paso (quedaron marcadas nun 3,75% do total para este ano e o 5,83% para o 2010), os produtores de combustibles ecolóxicos atopáronse con que as petroleiras están importantando estas cantidades doutros países, como Estados Unidos, que contan con subvencións específicas para o biodiésel e que teñen un prezo por unidade «co que é imposible competir».

Desde a compañía analizan agora todas as posibles saídas á crise. Entre elas, a que cobra máis forza é a de transformar o proxecto nunha iniciativa de investigación e desenvolvemento para producir biocombustible a partir das algas. Fontes do sector estiman que esta materia prima pode ser a máis barata para conseguir carburantes ecolóxicos. Aínda que admiten que o desenvolvemento desta tecnoloxía non será efectiva até o 2010.

Fonte: La Voz de Galicia

Captación e almacenamento de CO2

No medio do deserto do Sahara, na rexión alxerina de In Salah, álzase un enorme campo de explotación de gas natural convertido nun gran laboratorio para mitigar o efecto invernadoiro do planeta mediante unha sofisticada tecnoloxía.

Trátase do primeiro proxecto a gran escala de Captura e Almacenamento de CO2 (CCS, nas súas siglas en inglés) nun xacemento de gas.

Segundo Mohammed Keddam, vicepresidente de In Salah Gas, o resultado deste experimento desenvolvido polas compañías Sonatrach (Alxeria), BP (Reino Unido) e Statoil (Noruega) é equiparable ao que se conseguiría se se retirasen da circulación uns 200.000 automóbiles que percorren 30.000 quilómetros cada ano.

Aínda que aínda está nunha fase de verificación e control, o proxecto de 30 anos, que se iniciou en 2004 tras un acordo alcanzado en 2001, é xa todo un éxito, dixo Keddam a un grupo de xornalistas convidados a visitar a instalación. Considera que a tecnoloxía debería aplicarse noutras instalacións que liberan dióxido de carbono á atmosfera, aínda que recoñece que se requiren condicións non sempre existentes, como a presenza dunha reserva de gas "totalmente íntegra".

Mentres a Unión Europea (UE) analiza os riscos desta tecnoloxía que a Axencia Internacional da Enerxía (AIE) quere promover, unhas 2.000 persoas traballan xa niso a 1.700 quilómetros ao sur de Alxer, illadas e protexidas con severas medidas de seguridade no desértico paisaxe.

Demostra, segundo o presidente de In Salah Gas, Michal Mossmann, que é "posible e economicamente aceptable" romper a cadea entre o uso de combustibles fósiles e o dióxido de carbono (CO2)".

Explicou que a UE esixe que o gas natural importado non conteña máis dun 0,3 por cento de dióxido de carbono, pero o gas da rica reserva de In Salah contén unha media do 7 por cento de CO2, e esa foi a razón decisiva para desenvolver este proxecto. "A outra opción fose liberar á atmosfera o excedente de CO2 ou non vendelo a Europa, pero decidimos capturalo e almacenalo baixo terra", dixo Keddam.

Para iso, utilízase un produto químico que absorbe o dióxido de carbono do gas natural, este pasa logo por un proceso de deshidratación e queda así limpo para a súa exportación, mentres que o CO2 se reinyecta baixo terra a alta presión. De acordo cos cálculos, o proxecto permitirá recuperar e almacenar así 10 millóns de toneladas de CO2.

O ano pasado, a Comisión Europea lanzou unha iniciativa para "analizar os riscos asociados" a cada un dos aspectos da captura, o transporte e o almacenamento de dióxido de carbono, ao considerarse unha tecnoloxía que podería reducir até o 90 por cento do CO2 que producen as centrais xeradoras de enerxía.

Pola súa banda, o director executivo da Axencia Internacional da Enerxía (AIE), avogou polo desenvolvemento da CCS e, no Foro Internacional da Enerxía celebrado en Roma en abril pasado, pediu que se mobilizasen os medios para o seu desenvolvemento. "Na captura e almacenamento de carbono (CCS, nas súas siglas en inglés) necesitariamos construír polo menos 20 plantas até 2020, cun custo de 1.500 millóns de dólares cada unha", dixo Tanaka nesa ocasión.

A cuestión a esto é cales serán as consecuencias desta acumulación de CO2?

Casas de Bambú

As casas de bambú presentan dúas grandes características ademais de ser vivendas sustentables axudan a contribuír á loita contra o cambio climático, xa que as plantacións necesarias para a súa construción son auténticos sumidoiros de CO2. Para facerse unha idea da capacidade destas plantacións pódese estimar que unha hectárea de bambú pode chegar a absorber nove toneladas de CO2, onde se pode obter material estrutural para a creación de nove vivendas unifamiliares.

Así o sinalou hoxe Francisco Gallo, autor do proxecto "Sumidoiro habitable de CO2; bio-compostos de bambú para vivendas sustentables", gañador do premio da Fundación Altran para a Innovación 2008.

A planta que se pretende utilizar neste proxecto denomínase guadua, endémica de América Latina, a mesma que se usou no teito da T-4 do aeroporto de Barallas, aínda que se podería facer con calquera outra variedade de bambú.

A vantaxe do bambú é que ten un crecemento continúo, a un ritmo de 24 centímetros diarios, co que o proceso de fixación de dióxido de carbono non se detén. Con este proxecto preténdese fomentar o uso do bambú e reverter o modelo de construción actual, pasando dos materiais minerais aos vexetais. Ademais con esta iniciativa espérase xerar unha gran demanda sobre a planta estimulando seméntaa e aumentar a capacidade de absorción de CO2.

Para que o proxecto sexa viable cada plantación non debería ter máis de oito hectáreas, suficientes para construír 80 vivendas. Pola súa banda, o presidente executivo de Altran España, Xosé Ramón Magarzo, destacou que o obxectivo da Fundación é axudar aos proxectos a pasar do laboratorio ao mercado coa maior garantía".

Fonte EFE

A calor mata as árbores

Os datos que nos van achegando o cambio climático seguen deixándonos malas noticias, neste caso preséntase como principal prexudicado os bosques accidentais. Tanto o quecemento como as secas poderían estar detrás dun aumento constatado dos valores de mortalidade, de acordo cun estudo do Servizo Xeolóxico dos Estados Unidos, recollido na revista Science.

O estudo céntrase nos bosques de piñeiro e outras coníferas (abetos, panaceas, tsuga que poboan a parte occidental dos Estados Unidos), nestas especies a mortalidade multiplicouse por dúas que podería estar relacionada tamén co aumento do dióxido de carbono na atmosfera, unha hipótese que aínda esta por confirmar.

O incremento de mortes nas poboacións de árbores é un feito rechamante. Algunhas especies de piñeiro poden chegar a vivir durante uns 300 anos, e a esperanza de vida destas árbores pode exceder os 125 anos. O feito é parecido a comprobar, nunha poboación de persoas, o número das que falecen cada ano. Se esta taxa de mortalidade aumenta, habería que buscar as causas nalgún brote de epidemia ou factores externos. Con todo, esa mortalidade é contrarrestada polo número de nacementos. No noso caso a mortalidade é cada vez maior e non é contrarrestada cun aumento do ritmo de substitución de árbores, co cal os bosques progresivamente están a empezar a perder máis árbores dos que gañan.

No momento actual estamos nun escenario propicio para a proliferación de insectos e pragas que danan as árbores, e reflíctese non só un aumento da mortalidade ao dobres senón que leva asociado unha redución na vida media das árbores até a metade. Co cal as árbores morren antes, e alcanzan un tamaño menor. Por tanto estamos a falar dun tema moi preocupante a longo prazo xa que despois do mar son o maior sumidoiro de dióxido de carbono planetario.

Sementando ferro

Un dos buques oceanográficos máis avanzados do mundo, o alemán Polarstern, acaba de chegar a unha zona do suroeste do océano Atlántico para iniciar o maior experimento realizado até a data de fertilización das augas con ferro como posible medio de loita contra o cambio climático. Trátase de comprobar con garantía científica como afecta o crecemento do fitoplancto (diminutas algas unicelulares) e ás súas consecuencias a vertedura de seis toneladas de sulfato de ferro en po (como o que se vende como abono para plantas) nunha área de 300 quilómetros cadrados. O fitoplancto non só representa a base da alimentación da vida mariña, senón que tamén desempeña un papel crave na fixación ou absorción do dióxido de carbono (gas de efecto invernadoiro) presente na atmosfera. Se o ferro induce a proliferación das algas e estas absorben máis dióxido de carbono, a fertilización da auga sería unha forma de loita contra o quecemento global.

En augas máis ao sur que as actuais se realizaron xa cinco experimentos de fertilización con ferro nos últimos oito anos, que abarcaron zonas moito máis pequenas. Neles induciuse un aumento do plancto similar ao que produce o ferro contido no po atmosférico continental ao caer no mar ou un iceberg que se derrete (no que previamente se estivo depositando po). Os resultados fan crer aos científicos que o actual non producirá un impacto ambiental perigoso.

En parte, o experimento pretende pescudar se o gran declive observado no krill desde que as baleas azuis foron decimadas hai unhas décadas nesta zona está relacionado con esta redución ou se debe só ao quecemento global. Crese que as baleas exercian un papel de abono, mantendo unha continuidade de ferro para o plancto nas augas superficiais. A expedición pódese seguir desde hoxe na dirección de Internet www.lohafex.com, do Instituto Alfred Wegener de Alemaña, que a coordina xunto ao Instituto Nacional de Oceanografía da India.

Fonte: El Pais

Primeira fábrica de reciclaxe de cortiza

A corchera lusa Amorim Cork Composites, unha das principais produtoras mundiais de cortiza, inaugurou hoxe na localidade de Santa Maaría dá Feira, a uns 20 quilómetros ao Sur do Porto, a primeira fábrica de reciclaxe de residuos de cortiza do mundo.

A planta transformará os restos das cortizas das botellas para fabricar aglomerados para illamentos e material para aeronáutica, entre outros produtos.

A nova fábrica é a única que ten licenza a nivel mundial para reciclar residuos de cortiza, segundo informou hoxe a empresa, que explicou que os tapóns supoñen case o 70% do valor engadido xerado pola industria da cortiza portuguesa.

O primeiro material que se reciclará será o recolleito na campaña de reciclaxe de cortizas, denominada 'Green Cork', que a empresa promoveu xunto coa asociación ecoloxista Quercus. Aínda que tamén chegarán desde Estados Unidos.

Na actualidade, están á espera de recibir un colector con 1,7 millóns de tapóns de cortiza usados. Ademais, a empresa lusa creou un proxecto piloto en California e na costa Este de o país norteamericano para recoller cortizas, e entre as empresas que se sumaron a esta iniciativa destaca Whole Foods Markets, unha das principais almacenistas do sector da restauración.

Unha parte dos ingresos provenientes da reciclaxe destas cortizas será destinado a financiar o proxecto Asociación Nacional de Conservación da Natureza, que ten como fin coidar os bosques e árbores orixinais da foresta portuguesa.

Segundo a empresa, a fábrica persegue o triplo obxectivo de axudar a preservar as especies de alcornoque autóctonas, divulgar a importancia ecolóxica desas especies, e contribuír na redución das emisións de carbono á atmosfera, xa que ao reciclar as cortizas evítase que sexan incineradas.

Fonte: El País

As illas Atlánticas ameazadas polo cambio climático

Galicia é a comunidade española onde se producen maiores emisións de gases de efecto invernadoiro como consecuencia de ser a comunidade con maiores volumes de madeira queimada. Tamén é a zona que presenta máis risco polo aumento da cota de inundación costeira. E a fauna mariña do Parque Nacional das Illas Atlánticas pode desaparecer. Son tres das conclusións que se extraen do documental Cambio Climático en España: un desafío para todos, producido por National Geographic Channel e Endesa.

O documental -que se emitirá o 1 de febreiro en exclusiva na canle National Geographic- analiza os efectos do cambio climático en emprazamentos de singular riqueza ecolóxica e ambiental como as Illas Cíes, o Macizo de Monte Perdido, en Ordesa, ao paso do Ebro por Zaragoza, en Mallorca, a Manga do Mar Menor (Murcia), Doñana, Sierra Nevada, na horta solar de Milagre (Navarra), a maior do mundo, e o parque natural do Alto Tallo. E mostra como e por que España será un dos países máis golpeados polas alteracións climáticas, o cambio no réxime de choivas, a subida do nivel do mar, a desertificación, a mutación dos ciclos reprodutores de numerosas especies e a desaparición doutras.

A produción de National Geographic faise eco do plan de mantemento natural no Parque Illas Atlánticas, do que lembra é un dos maiores enclaves naturais de España.

A cinta describe non só os impactos actuais e futuros, senón que chama á responsabilidade colectiva.

Para Carlos Duarte, que intervén no documental e é especialista do CSIC en ecosistemas mariños, o aumento das temperaturas non apela só ás alteracións do clima inducidas pola actividade humana, senón a un modelo de desenvolvemento, occidental sobre todo, baseado no consumo desaforado, un uso irracional do chan e o esgotamento dos recursos, a auga, a enerxía, a biodiversidade do planeta.

Fonte: La Voz de Galicia

Prius fotovoltaico

Toyota confirmou que o novo Prius presentará unha versión con paneis solares no teito, como unha opción máis da gama do Prius.
Con esta iniciativa Toyota convértese no primeiro fabricante a nivel mundial en usar enerxía solar nun dos seus vehículos. Os detalles da colocación dos paneis fotovoltaicos nos híbridos Prius son un segredo industrial. Existen moitas incógnitas en torno ao modelo como: que tipo de módulos fotovoltaicos instalásense e cal será a súa potencia, tampouco se sabe para que se vai a utilizar a enerxía que produzan os módulos, ou se se destinará á alimentación de sistemas periféricos ou apoiará o sistema hibrido de propulsión. De todos estamos ante unha boa iniciativa que só o tempo determinase se é unha vertente rendible e sustentable nos novos deseños de automoción.

Unha macrosombrilla espacial

Os miles de inxeneiros e científcos que, a nivel mundial, están a estudiar o cambio climático estásenlle ocurrindo algunhas ideas moi sofisticadas, algúnhas delas son:

- Simular unha erupción volcánica. A erupción do volcán Pinatubo, en Filipinas, en 1991 introduciu de golpe na estratosfera 20 millóns de toneladas de dióxido de xofre. As partículas, entre outros efectos, evitaron que parte da enerxía do Sol chegase á Terra e, como resultado, a temperatura media do planeta baixou lixeiramente. Para Paul Crutzen e outros, esa erupción foi un experimento natural do que se pode aprender. A proposta consiste en inxectar periodicamente na estratosfera, preferentemente mediante globos, millóns de toneladas de partículas de dióxido de xofre

- Nubes máis brillantes A cantidade de luz solar que as nubes devolven ao espazo depende da superficie das pingas que forman a nube. Moitas pingas pequenas ofrecen máis superficie que poucas pingas grandes. Por iso o que propoñen os británicos John Latham e Stephen Salter é regar as nubes con auga de mar para que acaben formándose innumerables gotitas ao redor dos grans de sal. Como facelo? Cunha flota de varios miles de barcos pantasma asucando os mares constantemente: algo así como catamaráns non tripulados e guiados por satélite, equipados con altos cilindros giratorios que fan as veces de velas e aspersores. Pégalas: o seu custo, nada barato, e que non se sabe realmente canto aumentaría a reflexión das nubes.

- Unha macrosombrilla espacial A proposta tecnoloxicamente máis sofisticada lanzouna o prestixioso astrofísico Roger Angel, da Universidade de Arizona, hai dous anos: colocar no espazo, concretamente nun punto a 1,85 millóns de quilómetros da Terra, nada menos que 16 billóns (millóns de millóns) de finísimos discos de silicio que formarían unha xigantesca antuca planetaria. Os discos disporíanse nun enxame que, desde esa distancia, daría sombra a toda a Terra sen contaminar. Cada disco tería un pequeno espello que actuaría de vela solar; ademais, habería satélites pastoreando a nube. Non faría falta montaxes no espazo, nin ningún astronauta: os discos serían lanzados en paquetes, e unha vez no seu destino serían esparexidos automaticamente como os naipes dunha baralla. Pero iso non elimina os obstáculos. Tardaríase case un século en fabricar tantos discos, e Angel estima un custo de cinco billóns (millóns de millóns) de dólares.

Reducción de emisións

As emisións de gases de efecto invernadoiro sufriron unha redución do 16,6% en 2008 segundo WWF/Adena provocado polo aumento da xeración eólica e a un maior uso de gas natural.

Estes datos baséanse no consumo para a xeración das centrais eléctricas peninsulares en 2008, aumentando nun 24% respecto de 2007 mentres que a demanda enerxética aumento “só” un 0,88%. Doutra banda destaca o aumento da xeración eólica chegando ao 10,85% da xeración total. Outro dato que contribúe á diminución de CO2 é que o carbón deixou de ser a fonte principal estando agora no terceiro lugar, por detrás dos ciclos combinados de gas natural e da enerxía nuclear.

Segundo WWF/Adena e en vista aos datos anteriores produciuse un avance na calidade da electricidade consumida na península. Este avance atribúese directamente ao avance das enerxías renovables, ao funcionamento do mercado europeo de emisións e o estancamento da demanda eléctrica. Dados estes datos prodúcese un cambio no sector enerxético español polas enerxías renovables percibidas como unha alternativa real ás fontes enerxéticas convencións.

Pero a pesar desta visión quizais demasiado positiva de WWF/Adena debemos recordar que para 2020 a Unión Europea comprometeuse a grades obxectivo: redución das súas emisións nun 20% que mesmo se considera insuficiente para solucionar o problema do cambio climático. Tamén se produciu o compromiso da xeración enerxética nun 20% sexa de orixe renovable pódese advertir que o sector enerxético español aínda ten moito camiño que percorrer.

A enerxía nuclear e os seus efectos na saúde e o medio ambiente

O recoñecido científico e investigador do CSIC, Eduard Rodríguez Farré, médico especializado en toxicoloxía, farmacoloxía, radiobiología e neurobiología, e o matemático e profesor Salvador López Arnal, disertan no seu libro "Case todo o que vostede desexa saber sobre os efectos da enerxía nuclear na saúde e o medio ambiente" sobre os aspectos máis relevantes da enerxía nuclear.

Con abundantes datos, explican as diferentes etapas do ciclo nuclear, desde a minería até o desmantelamento das centrais nucleares e o problema irresuelto dos residuos radioactivos. Tamén abordan cuestións como os usos militares e civís da enerxía nuclear, indisolublemente unidos entre si, tanto agora como no pasado, faise un necesario repaso da historia nuclear en España, desde o empeño de Franco por ser unha potencia nuclear militar ou o asunto das bombas atómicas que caeron en Pombais, até a actualidade. Pero onde esta obra adquire un valor moi especial é no feito de que os profundos coñecementos do profesor Rodriguez Farré sobre os efectos da radioactividade nos seres vivos envórcanse de maneira sinxela e clara ao longo dos diferentes capítulos do libro, permitindo así ao lector entender facilmente a verdadeira magnitude do impacto da enerxía nuclear sobre a saúde das persoas e do medio ambiente.

Sen dúbida este libro debe ser tido en conta polos interesados neste tema.

Editorial: El viejo topo

Xardins colgantes

Cidade de México ten uns 20 millóns de habitantes na súa zona metropolitana (o DF e os seus arredores) e é responsable de xerar o 1,5 por cento dos gases de efecto invernadoiro do planeta.

Segundo organismos de defensa de dereitos humanos cada ano morren neste val unhas 4.000 persoas por mor da contaminación ambiental.

Tras a alarma que desatou a morte masiva de aves na década de 1980 nesta cidade asentada nun val rodeado por cadeas montañosas, as autoridades comezaron unha serie de cambios como o peche dunha refinaría, o control de industrias contaminantes e a inspección a automóbiles para reducir a emisión de gases.

Nesta ruta facía unha urbe verde, a alcaldía do Distrito Federal (DF) puxo en marcha esta semana o plan "Unidades Habitacionales Sustentables", polo que instalará en edificios "xardíns verticais", paneis solares e filtros de auga pluvial.

A primeira unidade habitacional beneficiada co novo programa, que en total custará o equivalente a 144.000 dólares é "A Valenciana", na populosa zona de Iztapalapa, onde xa foron colocados dez quentadores solares e 700 metros cadrados de muros que se converterán en impresionantes xardíns verticais.

Iztapalapa, cunha extensión de 177 quilómetros cadrados, alberga a 2 millóns de habitantes e nos seus arredores está o vertedoiro máis grande da cidade, denominado Bordo Poñente de Xochiaca, cuxa capacidade superou os 16,9 millóns de toneladas.

O ano pasado, a Comisión de Dereitos Humanos do Distrito Federal (CDHDF) denunciou que a mala calidade do aire no Val de México representa unha situación "violatoria do dereito a un medio ambiente san" para millóns de habitantes na capital mexicana e as súas inmediacións.

O organismo presentou en decembro pasado un informe sobre a calidade do aire na urbe, no que denuncia que o 80 por cento das emisións proceden do sector do transporte, sobre todo dos automóbiles particulares.

Estes xardíns verticais suporán uns novos sumidoiros de CO2, pero non sería mellor matar o can e para acabar coa rabia?, é dicir, tomar medidas para diminuír as emisións de CO2, especialmente do sector transporte.

Fonte: EFE

O creador del termo “quecemento global”, premiado

O coñecido investigador estadounidense Wallace Broecker foi galardoado co premio da Fundación BBVA Fronteiras do Coñecemento na súa categoría de Cambio Climático. Broecker predixo fai máis de tres décadas as existencias dun quecemento global debido á acción humana, en 1975 público o articulo titulado Cambio climático: Estamos ao bordo dun quecemento global pronunciado?, onde predicía o incremento de emisións de CO2 e a diminución de capacidade dos océanos en absorber o exceso de carbono propondo por primeira vez o termino quecemento Global.
A decisión de premiar a Broecher foi tomada entre un elenco de 33 candidaturas de numerosos países, de científicos multidisciplinares que investigan o medio ambiente e as múltiples vertentes do cambio climático.
Broecker achegou as evidencias do papel do océano na concentración de carbono na atmosfera; puxo en marcha a metodoloxía para coñecer a concentración de CO2 nos mares; recolleu os rexistros paleoclimáticos mariños e o papel que xogaron nas eras glaciais e interglaciares; descubrindo os cambios abruptos que moven o sistema climático.
Nada máis coñecer a noticia do premio, dotado con 400.000 euros, mostrou a súa satisfacción. «Teño 77 anos e un salario decente, e vivo de forma sinxela. Non teño gustos caros nos que podería gastar o diñeiro. Penso que o diñeiro investido en ciencia a través de fundacións pode ter grandes vantaxes», sinalou desde Nova York. O montante económico do seu último premio doouno recentemente nun 90% a unha fundación científica.

Google e o quecemento gloobal

Ao parecer realizar consultas en Google é prexudicial para o planeta…un par de procuras poden xerar case a mesma cantidade de dióxido de carbono que cando quentamos a auga necesaria para preparar unha cunca de té.

Resulta unha afirmación estraña, pero é unha conclusión á que a chegado o físico Alex Wissner-Gross, que desenvolveu a súa investigación na universidade de Harvard dentro do campo do impacto climático da computación.

Google emprega xigantesco centros de datos por todo o mundo, que consomen gran cantidade de enerxía, e manteñen en segredo o seu consumo enerxético así como a produción de CO2. Estímase que diariamente se realizan ao redor de 200 millóns de procuras en todo o mundo e o consumo de electricidade e de gases de efecto invernadoiro causados polos computadores e Internet esta empezando a chamar a atención.

É lóxico sinalar que os servidores onde están aloxadas billóns de páxinas web necesitan importantes achegues de enerxía para poder funcionar. Aínda que google afirma que están á vangarda da computación ecolóxica ou "verde", xa que o seu portal xera importantes cantidades de CO2 debido ao modelo no que operan.

Por exemplo se buscamos térmonos como “consellos para aforrar enerxía”, a petición non vai a un só servidor se non a varios, os cales compiten entre si por obter o mellores resultado, poderían mesmo enviar a varios servidores separados miles de quilómetros entre se, este sistema procura minimizar o atraso da resposta, pero con iso incremente o consumo enerxético.

Wissner-Gross calculou tamén as emisións de CO2 causadas polo uso individual de internet. A súa investigación indica que o mero feito de ver unha páxina web xeral ao redor de 0.02 gramos de CO2 por segundo.

Isto pode incrementarse unhas dez veces cando o sitio web contén detalles adicionais talles como animacións, imaxes complexas ou vídeos.

Noutra estimación realizada por John Buckley, director de carbonfootprint.com, consultores ambientais do Reino Unido, pon as emisións de CO2 das procuras de Google entre 1 e 10 gramos dependendo de se é necesario arrincar previamente o computador ou non.

Se un utiliza internet para evitar actividades que consomen enerxía, como utilizar o coche para ir de tendas, entón é efectivo. Pero se un úsao simplemente para actividades innecesarias, o consumo enerxético pode expor problemas.

Apendices e contaminacion

A medida que a contaminación avanza a nivel mundial vanse descubrindo novos efectos nocivos sobre a saúde, algúns deles bastante inesperados. Segundo unha nova investigación, unha das vítimas da polución do aire podería ser o vello e querido apéndice.

Este é un pequeno órgano situado ao comezo do intestino groso, que ás veces se inflama, sen causa coñecida, e ao que se adoita extirpar nunha operación sinxela. Este procedemento non causa maiores complicacións xa que se cre que o apéndice non cumpre ningunha función.

Os especialistas da Universidade de Calgary, Canadá, traballaron con 5.000 adultos que foron internados por apendicite entre 1999 e 2006. Ademais, para relacionar a súa hospitalización coa contaminación usaron os datos provistos polo Servizo Nacional de Vixilancia da Contaminación Aérea de Canadá.

Observouse que a probabilidade de ser internados por apendicite aumentaba un 15% se nos cinco días anteriores á hospitalización a concentración de ozono era máis alta. Atopouse que esta correlación se repetía, aínda que en menor medida, para o dióxido de nitróxeno e o dióxido de sulfuro, entre outros contaminantes. Outro dato interesante foi que este efecto foi máis forte no verán, cando as persoas pasan máis tempo ao aire libre.

Os investigadores explicaron que en estudos previos demostrouse que a contaminación empeora ou causa enfermidades porque promove as inflamacións, e cren que este podería ser o mecanismo polo cal aumenta as causas de ter unha apendicitis.

Fonte: www.saludyciencias.com.ar

España liderando en enerxía fotovoltaica

Fontes da Asociación da Industria Fotovoltaica (ASIF) ven probable que a potencia instalada sexa aínda maior se cabe á reflectida polo CNE e dan por feito que España supera xa como líder mundial a Alemaña, onde en 2007 había 1.100 MW e as estimacións de 2008 fixan unha potencia de ao redor dos 1.350 MW. Nin sequera países como Estados Unidos, Xapón, Francia ou China son capaces de seguir o ronsel de España. As empresas do sector sosteñen que a causa do 'boom' e da actual crise fotovoltaica é a mesma: a regulación. O anterior marco, o 661/2007, incluía primas e condicións moi atractivas e os promotores lanzáronse a conectar instalacións antes de que en outubro entrase en vigor o decreto 1578/2008, que frea a forte especulación.
A carreira por chegar antes de que expirase a anterior norma disparou a potencia instalada e xerou ademais algúns casos de fraude que agora investiga o CNE e que o sector lamenta por danar a súa imaxe. Estes casos, comentan as fontes, responden as circunstancias concretas do cambio regulatorio.

O novo decreto 1578/08 reduce as curmás, fomenta as plantas de tellado fronte ás de chan --ante a maior actividade empresarial no segundo tipo de instalación--, fixa un máximo de megawatts para as centrais e crea un sistema de asignación trimestral de potencia para limitar a potencia instalada. Doutra banda, o Ministerio de Industria dará a coñecer en marzo o resultado do primeiro rexistro trimestral de potencia fotovoltaica, no que se asignarán 125 MW, dos que dúas terceiras partes corresponden a instalacións de teito e unha terceira parte ás de chan.

Como a demanda de instalacións de chan foi superior á oferta, en virtude do mecanismo automático de axuste recollido por Industria no decreto, as curmás de chan abarataranse nesta ocasión un 10%, á vez que se elevará sensiblemente o número de megawatts para este tipo de plantas en seguintes convocatorias.

O sector calcula que, coa aplicación do mecanismo de rexistros trimestrais e compensacións automáticas en función da demanda, entre 2009 e 2011 instalaranse 1.500 novos MW solares, dos que 800,75 serán en tellado e 693,25 en chan.

Fonte: El País

Imaxes interesantes

As veces unha imaxe vale mais que mil palabras, por iso nesta entrada do blog unicamente vou colgar uns vídeos onde se ensina as consecuencias das distintas actividades do ser humano no noso medio desde distintas temáticas, pódese dicir as cousas mais alto pero non mais claro, por iso debemos ser mais conscientes dos nosos actos. O devandito, uns vídeos moi recomendables para todos os interesados pola conservación do noso planeta.
http://www.videos-star.com/watch.php?video=KFT8d6Z00Ss
http://www.videos-star.com/watch.php?video=NirEvUCU8JM&NR=1
http://www.videos-star.com/watch.php?video=7cSchskKKBs
http://www.videos-star.com/watch.php?video=U6G7qUdzm68
http://www.videos-star.com/watch.php?video=lMh0Day4lBo&feature=related

As novas condicións de temperatura nos edificios públicos

O Ministerio de Industria, Turismo e Comercio prepara unha orde ministerial que obrigará a limitar, por razóns de aforro enerxético, as condicións de temperatura no interior dos recintos habitables situados nos edificios e locais públicos.

A nova normativa será de obrigado cumprimento en Edificios e locais de uso administrativo (oficinas administrativas); edificios e locais de uso comercial (tendas, supermercados, centros comerciais, restaurantes, bares e cafetarías; edificios e locais de uso cultural (teatros, cines, auditorios e salas de exposición; edificios e locais de lecer (salas de baile e salas de espectáculos), e edificios e locais destinados a estacións de transporte de persoas e aeroportos. A temperatura do aire nos recintos habitables limitarase aos seguintes valores:

A temperatura do aire nos recintos calefactados non será superior a 21ºC, cando para iso se requira consumo de enerxía convencional para a xeración de calor por parte do sistema de calefacción. A temperatura do aire nos recintos refrigerados non será inferior a 26º C, cando para iso se requira consumo de enerxía convencional para a xeración de frío por parte do sistema de refrixeración. As condicións de temperatura anteriores estarán referidas ao mantemento dunha humidade relativa comprendida entre o 30% e o 70%.

Non terán que cumprir coas limitacións de temperatura aqueles recintos que xustifiquen a necesidade de manter condicións ambientais especiais, nese caso debe existir unha separación física entre este recinto cos locais contiguos que vingan obrigados a manter as condicións indicadas, e naqueloutros que utilicen para a xeración de calor ou frío do sistema de calefacción ou refrixeración, fontes de enerxía renovable ou enerxía residual.

A nova normativa é consecuencia do desenvolvemento dunha das medidas contidas no Plan de Activación do Aforro e da Eficiencia Enerxética 2008-2011, e levará unha modificación do Regulamento de Instalacións Térmicas nos Edificios (RITE), aprobado por Real Decreto 1027/2007, de 20 de xullo, e en concreto da súa instrución técnica IT-3 dedicada ao mantemento e uso destas instalacións

Satélite CO2

O próximo 21 de xaneiro Xapón lanzará o Satélite Observador de Gases Invernadoiro (GOSAT), que permitirá calcular a densidade de CO2 e o CH4 de 56.000 emprazamentos da superficie terrestre. O satélite estará en orbita 5 anos e recollerá datos unha vez ao mes, ofrecendo un a cobertura semellante á dos 282 observatorios terrestres existentes. O proxecto supón un custo de 35 millóns de yenes (mais ou menos uns 273 millóns de euros).

O satelite esta equipado con dous sensores que rastrexarán raios infravermellos desde a terra que axudará a calcular as densidades dos gases, xa que absorben os raios e algunhas lonxitudes de onda.

Cabe destacar que a NASA tamén esta traballando no seu propio observatorio orbital de carbono para lanzalo este mesmo ano e obter medicións de CO2 na atmosfera.

Residuos orgánicos → Compost

A única residencia universitaria do campus de Lugo é pioneira na compostaxe de residuos orgánicos, unha tarefa que veñen realizando con éxito dende o curso 2003-2004 grazas á participación dos bolseiros da Aula Verde e á implicación dos residentes. Foi precisamente unha bolseira desta residencia a que lle propuxo á Oficina do Plan de Desenvolvemento Sostible da Universidade de Santiago a introdución da compostaxe como método alternativo de tratamento dos residuos orgánicos nas residencias universitarias da USC.

Para que curso tras curso o traballo que require a compostaxe dos residuos orgánicos se desenvolva con éxito é fundamental o labor dos bolseiros da Aula Verde, que son os encargados de organizar o proceso de baleirado dos contedores para materia orgánica, instalados nas cociñas, nos composteiros colocados nas proximidades das residencias universitarias.

Esta residencia universitaria acolle na actualidade a uns oitenta estudantes, dos que aproximadamente a metade utilizan a cociña. O feito de que a cifra de residentes non sexa moi elevada fai máis fácil a tarefa da compostaxe.

Na cociña teñen instalados un contenedor específico para reiduos orgánicos, o destino destes é o composteiro que teñen colocado fora do edificio. Cada certo tempo estos residuos reméxense para facilitar a aireación e visían que o compost adquira a textura adecuada, labor que é levada a cabo polos propios residentes.

O composteiro baleirase unha vez ao ano, empregándose este abono en terreos e xardíns.

Fonte: La Voz de Galicia